Aom, Inthrarat
ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนผมครับ ชื่อออม อายุ 26 ปี เป็นผู้หญิงตัวเล็ก น่ารัก ยิ้มเก่ง เป็นที่รักของทุกคนที่รู้จัก ไม่เที่ยวกลางคืน เข้านอนแต่หัวค่ำ แต่....
ออมมีโรคประจำตัวคือโรคมะเร็งครับ ออมไม่่ทานเหล้า และไม่เคยสูบบุหรี่
เมื่ออายุ 16 ออมได้เข้ารักษาอาการมะเร็งครั้งแรก โดยเขาเล่าให้ฟังว่า กำลังดูทีวีอยู่ จู่ๆก็เกิดเลือดไหลออกมาทางจมูก และไม่ยอมหยุด นานกว่า 2 ชม.
จึงนำตัวส่งโรงพยาบาล และพบว่า ออมโดนมะเร็งกินใต้โพรงจมูกไปหมดแล้ว
ออมได้เข้ารักษาตัวด้วยการฉายแสง ซึ่งจะฆ่าทั้งเซลล์ดีและเซลล์มะเร็ง
ออมบอกว่าทรมานมาก ทางบ้านออมกำชับออมว่าถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน เพราะคุณปุ่ของออมก็เสียเพราะด้วยการฉายแสง
หลังจากนั้นออมก็หายไปจากห้องเรียนไปสะเฉยๆ โดยไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆฟัง ผมมาทราบเอาภายหลัง ตอนอายุ 20 หลังจากการรักษาไป 4 ปี
เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ออมอายุได้ 26 ปี จบการศึกษาจาก นานาชาติมหิดล เข้าทำงานกับคุณพ่อของเธอ ออมเป้นคนอารมณ์ดี และขยัน เป็นที่รักของเพื่อนๆ
อยู่มาวันนึง เรื่องที่ไม่น่าจะเกิด ก็กลับมาเกิดขึ้นอีก ออมมีการเวียนหัวและคลื่นไส้ และในที่สุดออมก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดครับ (จำนวนมาก) จึงเข้ารับการตรวจอีกครั้งในทันที
รพ.แรกพบว่า ปอดข้างซ้ายของออมนั้นมีมะเร็งลุกลามเข้าไปประมาณ 80% จะต้องทำการผ่าตัดด่วน และเธอคงจำเป็นต้องตัดปอดข้างนั้นไป..... เธอไม่ได้เล่าให้เพื่อนๆฟังอีกเช่นเคย
โดยกลัวว่าเพื่อนจะเป็นห่วง ผมและเพื่อนมาทราบภายหลังโดยการ หลุดปากของเพื่อนที่ทราบข่าวมาคนนึง ด้วยอาการมึนเมา พูดว่า "หากเพื่อนมึงกำลังจะ...... มึงจะว่าไงวะ" มันโดนตบกะโหลกไป 1 ที และโดนเค้นความลับออกมาตามเรื่องที่เล่าข้างต้น
เราจึงทำการรวมกลุ่มกันอย่างเงียบๆ และตั้งใจจะให้กำลังใจออม ก่อนทำการผ่าตัดปอดข้างซ้ายออก เพื่อกันไม่ให้มันลุกลามไปมากกว่านี้ เราจึงทำการแอบรวมกลุ่มกัน เซอร์ไพรส์เธอกัน ในงานวันเกิดของออม ในเดือนถัดมา 26 มิถุนายน
เธอเล่าให้ฟังว่า หมดค่ายาเฉพาะวันนี้ไปเป็นล้าน ออมหัวเราะชอบใจ ซึ่งจริงๆมันก็คงเรื่องตลกหากเรื่องนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอ พวกผมพากันหัวเราะตามแต่เฝื่อนๆ ออมดูปกติดีครับ เหมือนเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป อารมณ์ดี และร่าเริงยิ้มง่ายเหมือนที่เธอเคยเป็น แต่......ผมเริ่มสังเกตุเห็น ว่าออมเริ่มมีการเหนื่อยหอบ และพูดลำบากขึ้น เมื่อตอนใกล้จะเลิกงานวันเกิด ผมจึงแอบนัดเพื่อนๆและบอกให้แยกย้ายกันกลับเพื่อออมจะได้พักผ่อน
หลังจากวันนั้นประมาณอาทิตย์ผ่านไป ออมโทรหาผมเพื่อเล่าเรื่องอาการของเธอให้ฟัง ผมกลับได้คำตอบอย่างน่าประหลาดใจว่า
"ไม่ต้องผ่าตัดแล้วละ" ผมแอบดีใจในใจ เพื่อนกูไม่ต้องตัดปอดทิ้งแล้ววว..
"หมออีกที่นึงเก่งๆ ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งทั้งสองข้างเลย ผ่าไปก็ไม่มีประโยชน์"
ปอดข้างซ้ายของออมโดนมะเร็งกินหมดแล้ว แค่หลังจากที่ตรวจพบก่อนหน้านั้น 1 เดือน ส่วนอีกข้างก็ลามไปเกินครึ่งแล้ว ผมไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ถอนหายใจ ในใจไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เพราะการให้กำลังใจ ผมรู้สึกว่า มันไม่ได้ช่วยให้ออมหายทรมานขึ้นมาได้เลย
ออมเอ่ยขึ้นมาว่า "ถึงทนไม่ได้มันก็ต้องทนวะ ตัวกูนิ จะปล่อยให้เป็นอะไรไปได้ยังไง"
ผมกลับรู้สึก ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้สภาพจิตใจแข็งแรงมาก ผมอยากจะเทียบว่าเธอเป็นดั่งแรมโบ้ ถึงแม้ภายนอกเธอจะเหมือนเด็กอายุ 12 ขวบก็ตาม
ออมเข้ารักษาตัวที่รพ. แถวๆอนุสาวรีย์ ผมโทรไปหาพี่สาวเธอเพื่อถามอาการออม เวลาหลังเลิกงาน พี่สาวเธอบอกผมด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า ออมผ่าตัดสมองอยู่ เข้าไปนาน 2 ชั่วโมงแล้ว
แพทย์ตรวจพบ เนื้องอกในสมองของออมอีก ต้องผ่าตัดเปิดกะโหลกเพื่อนำเนื้องอกออก ผมสบถในใจ {{เพื่อนผมมันซวยอะไรหนักหนาวะ!!! }}
แต่ไม่นานสักสามทุ่มของวันนั้น พี่สาวออมก็โทรมาบอกว่าออมออกมาแล้ว ปลอดภัยดี และจะนำเนื้องอกไปตรวจ อาทิตย์หน้าคงรู้ผล
ทุกวันนี้ออมยังรักษาโรคร้ายนี้อยู่ ด้วยการฉายแสงและการทำคีโม ซึ่งหนักและทรมานมาก แต่ออมไม่เคยเล่าถึงอาการทรมานหรือแสบร้อนของเธอ ให้เพื่อนๆต้องเป็นห่วง
เธอกลับอารมณ์ดี และยิ้มดีใจทุกๆครั้ง ที่เพื่อนๆมาเยี่ยม และนำของกินมาฝาก ถึงแม้เธอจะรับประทานอาหารไม่ได้เลยก็ตาม
ผมและเพื่อนๆ อยากจะช่วยอวยพรให้ออมหายเป็นปกติ ทั้งภายนอกและข้างใน ไม่ให้เธอต้องทรมาน ด้วยโรคที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับเธอ ผมและเพื่อนๆ ช่วยกันร้องเพลงให้กำลังใจออม เอาไว้ฟังตอนเธอพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล
ผมอยากให้ทุกๆคนช่วยให้กำลังใจ ฝากข้อความ ให้เธอต่อสู้โรคร้ายและผ่านพ้นทุกอย่างไปได้ด้วยดี
ให้เธอและครอบครัวอย่าได้มาเจอเรื่องอะไรร้ายๆแบบนี้อีก
ผมจะตามเขียนเรื่องของออมต่ออีกเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะแข็งแรงดี
ขอขอบคุณที่ตามอ่านจนจบ และขอบคุณที่ช่วยกันเป็นห่วงเพื่อนของผมด้วยครับ
- Click here to listen (flash)
คลิก comment ข้างล่างเพื่อส่งข้อความ
ออม จ๋า อยากจะบอกว่า ขอให้เพื่อนหายไวๆนะ สิบปีที่เราออกจากเซนจอห์นไป เราเองก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนๆ รวมถึงออมด้วย อยากจะบอกว่า ขอโทษนะ แต่ในใจเราไม่เคยลืมออมและเพื่อนๆเลยตั้งแต่ไปส่งเราที่ สนามบินเมื่อสิบปีที่แล้ว เราก็ยังเป็นจ๋าคนเดิมนะ อยากจะบอกว่า เจ๋งว่ะ เราคงจะไม่พูดบอกให้ออม เข้มแข็ง หรือ สู้ๆนะเพราะคนอื่นๆคงจะบอกออมไปเยอะแล้วล่ะ ถ้าวันไหนออมเบื่อ หรือ ไม่รู้จะโทรหาใคร โทรหาจ๋าน่ะ 081 903 7676 คิดถึงแกว่ะ
สุดท้ายนี้ เราอยากบอกว่าเราไม่ได้อ่านข้อความที่เขียนเกี่ยวกับออมเลย เพราะ ออม เพื่อนของจ๋า แข็งแรงในสายตาจ๋าตลอดไป
October 14, 2007 12:26 AM