When.... will I be cured ?

I've been keeping this story for long long time now,
it is about Aom, my lovely friend


OCT 2008, i visited Aom at the hospital,
her 1st come back to chemo therapy again.

she was paled and look weak,
I can tell exactly how she feels when i look at her.
Aom asked me 1 question that i remember till these days

"A,.... when... will I be cured?"

at that seconds, it is a different question from 
How do i get healed ? or
Will I get any better soon?
She wants the exact date and when will she be cured from this endless sickness.
She knew i have a sixth sense and she wanted to hear when.., 
will she ever get back to normal again..

it was an answer that was not an answer 
but i still had to give.

"I don't know" I've replied

it was a painful lied to me that I really can't see when will she ever get back to normal stage.
so, I've to said "i don't know..." because it never will.

I kissed her on the forehead and i think that she knows
I've left her and let her rest.
I couldn't tell exactly how i felt but...
I cried inside on my way home.


เมื่อ ตุลาคม 2008
ผมไปเยี่ยมออม หลังจากครั้งแรกที่เธอกลับมาทำ คีโมอีกครั้ง เพื่อรักษามะเร็งของเธอ
สภาพที่ผมเห็นเธอ ครั้งแรกที่ผมเดินไปเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง
กับสายอะไรต่อมิอะไร ติดอยู่บนรอบตัวเธอ 
และขวดคีโม ขวดใหญ่ที่พึ่งหมดไป ห้อยอยู่บนหัวเตียงเธอ

เราคุยกันสักพักและ เธอเสียงเหนื่อยมากๆ กับการหายใจเข้าออก
เราเงียบกันไปสักพัก ออมยิงคำถามนึงเข้ามาทำให้ผมจำจนถึงทุกวันนี้

"เอ ... ออมจะหายเมื่อไหร่"

เธอเงียบและรอคำตอบจากผม เธอไม่ได้มองหน้าผม
แต่เธอนอนหลับอยู่ เพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอ ลืมตาแล้วเวียนหัว
แต่ท่านอนหลับตาของเธอ นั้นผมบอกได้เลย ว่าเธอรอฟังเสียง คำตอบจากผมอยู่
เพราะผมมองอยู่ที่เธอตลอด...

ผมอึ้งหยุดคิดไปพักนึง ว่าจะพูดยังไง 
มันไม่ใช่คำบ่นๆเล่น จากอาการทรมาน
มันแตกต่างจากคำถามว่า
เมื่อไหร่ ออมจะหายเนี่ย หรือ
เมื่อไหร่ ออมจะหายสักที
เธอต้องการคำตอบที่แน่ชัด ว่าเมื่อไหร่ เธอถึงจะหายเป็นปกติ



"เอ..... ก็ไม่รู้" 
ผมตอบเธอ

มันเป็นคำตอบที่ไม่ใช่คำตอบเลยสักนิด ผมรู้...
แต่ผมก็ต้องบอกอะไรเธอสักอย่าง ให้เธอได้ยิน
ออมรู้ว่าผมนั้นมีความสามารถพิเศษ ในการรู้เรื่อง บางอย่างล่วงหน้า
และเธอก็อยากที่จะรู้ ว่าเธอจะหายดี เมื่อใด.. 

ผมตอบไปว่า ผมไม่รู้ เพราะว่าจริงๆแล้ว ผมรู้ว่าเธอนั้นไม่หาย
ผมเลยไม่รู้วันที่ ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะหายดี

มันเป็นคำโกหก ที่เจ็บปวดกับตัวผมเอง และจำจนถึงทุกวันนี้
ผมจูบเธอเบาๆ ลงบนหน้าผาก ขณะเธอหลับตาอยู่บนเตียง
ผมจากเธอมา และปล่อยให้เธอพักผ่อน
ผมแสดงออกได้ไม่ดีนัก 
แต่ผมร้องไห้ ข้างในตลอดทางจนกลับถึงบ้าน 


http://impgroup96.blogspot.com/search/label/Miracle